نقش هم نشین در سیر و سلوک

یکی از کارهایی که در راه سیر و سلوک باید انجام دارد ، این است که یا اطرافیان را اصلاح کرد یا قطع رابطه نمود. اما قطع رابطه مانع صلۀ رحم هم نباید بشود. یعنی اگر در خانه ، در فامیل و دوستان، افرادی می باشند که اهل گناه و معصیت هستند به انسان انرژی منفی می‏دهند.  این یکی از موارد مهمی است که توفیق سیر و سلوک را از انسان می گیرد. در هر مرحله‏ای یک قطع رابطه‏ خاصی باید باشد ، که بستگی به موقعیت آن دارد. مثلاً پیامبر اسلام چهل روز در غار حراء می رفتند و با همه قطع رابطه می‏کردند و فقط امیرالمؤمنین غذا برای پیامبر می‏برد و حتی حضرت خدیجه هم آنجا نمی‏رفت. و یا حضرت موسی که در دهه اول ذیحجه نمازش خوانده میشود و در آن جمله ( ... وواعدنا موسی ثلاثین لیله و اتممنا‏ها بعشر... ) گفته میشود ، این اتممناها بعشرش برای آن بوده که باید ارتباط قطع می‏شده، و روح ایشان هیچ گونه پارازیت روحی و طول موج منفی نباید میگرفته، در غیر این صورت باز دوباره میبایست از اول اعاده می کردند .

بعضی از چله‏ ها بصورتی است که ....

لذت دعا و مناجات با خدا

طهماسبی 

یکی از ویژگی های انسان، نیاز به لذت است؛ هم جسم او لذت طلب است و هم روحش. با این تفاوت که لذت جسمی همگانی است و زود درک می شود، ولی لذت روحی ـ معنوی چنین نیست و همه کس از آن بهره مند نخواهد بود، بلکه شرایط و مقدمه هایی دارد که اگر رعایت شود و مدتی استمرار یابد اندک اندک به دست می آید و اگر حاصل شد، به یقین، با هیچ لذت مادی نمی توان آن را مقایسه کرد.

در حدیث قدسی آمده است که خداوند عزوجل فرمود: «اَنَا جَلیسُ مَنْ ذَکَرَنی؛ من هم نشین کسی هستم که مرا یاد کند.» اگر هم نشینی با خداوند ستایش شونده را درک کنیم، لذتی می بریم؟! آیا هیچ لذت جسمی را با این لذت روحی یارای مقایسه هست؟

در حدیث قدسی آمده است که خداوند عزوجل فرمود: «اَنَا جَلیسُ مَنْ ذَکَرَنی؛ من هم نشین کسی هستم که مرا یاد کند.» اگر هم نشینی با خداوند ستایش شونده را درک کنیم، لذتی می بریم؟! آیا هیچ لذت جسمی را با این لذت روحی یارای مقایسه هست؟