ما را خدا بحر چه آورد؟ بهر شور شر

دیوانگان را میکند زنجیر او دیوانه تر

ای عشق شوخ بوالعجب ‌‌٬بر جان مست بیخبر

ما را کجا باشد امان ؟کزدست این عشق آسمان

مانده است اندرخر کمان چون عاشقان زیر و زبر

ای عشق خونم خورده ای صبر و قرارم برده ای

از فتنه روز و شبت پنهان شدستم چون سحر

در لطف اگر چون جان شوم از جان کجا پنهان شوم؟

گر در دم غلطان شوم اندر عدم داری نظر

ما را که پیدا کرده ای نی از عدم آورده ای؟

ای هر عدم صندوق تو ای در عدم بگشاده در

هستی خوش وسرمست تو بر حکم تو بنهاده سر

کاشانه را ویرانه کن فرزانه دیوانه کن

و آن باده در پیمانه کن تا هر دو گردد بی خطر

ای عشق چست معتمد مستی سلامت می کند

بشنو سلام مست خود دل را مکن همچون حجر

چون دست او بشکسته ای چون خواب او بربسته ای

بشکن خمار مست را بر کوی مستان بر گذر

(غزل ۱۷۳ از گزیده غزلیات حضرت شمس)